Aναδημοσίευση από το περιοδικό “Εξωτερική Ιεραποστολή” της Αδελφότητας Ορθοδόξου Εξωτερικής Ιεραποστολής, τεύχος 253.
Πράγματι, χάριτι Θεού και ενεργεία του αγίου και τελεταρχικού Πνεύματος, το μήνυμα της Ορθοδοξίας μεταφέρεται και φυτεύεται και βλαστάνει σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της αφρικανικής ηπείρου, πάντα φυσικά με τις ευλογίες και τις ευχές του Μακαριωτάτου Πάπα και Πατριάρχου Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής Θεοδώρου Β΄.
Από την ιστορία βέβαια της Εξωτερικής Ιεραποστολής γνωρίζουμε πως η Κένυα ήταν το κέντρο και η απαρχή μαζί με την Ουγκάντα. Εδώ, όπως κι εκεί, δόθηκε προτεραιότητα στην παιδεία. Σχολεία, σχολεία, σχολεία και πάλι σχολεία! Έτσι οι άνθρωποι κατάλαβαν και αισθάνθηκαν ότι χωρίς παιδεία δεν θα μπορεί να υπάρξει ελπίδα και μέλλον στον άνθρωπο.
Αυτές τις μέρες μα και σε όλη την περίοδο της πανδημίας και μόνιμα διαχρονικά κάνω πάντα τον γύρο και επισκέπτομαι τα σχολεία μας, νηπιαγωγεία, δημοτικά και γυμνάσια. Πόσα αμέτρητα, τι να πρωτοθυμηθώ ιδιαίτερα αυτές τις μέρες του κορονοϊου που ταλαιπωρεί άδικα και ανώφελα ολόκληρη την ανθρωπότητα! Και να μην ξεχάσω τα ορφανοτροφεία μας που κι αυτά στηρίζουν και ενισχύουν τα απροστάτευτα παιδιά μας, τα μαύρα αγγελούδια, τα αθώα και βασανισμένα αφού δεν γνωρίζουν κανένα στον κόσμο.
Η Εκκλησία μας όμως η Ορθόδοξη βρίσκεται παντού και σαν μάνα στοργική τα μαζεύει και τα προστατεύει δίνοντάς τους την ελπίδα και τη χαρά στη ζωή τους.
Έτσι με αυτά και με τόσα άλλα η Ορθοδοξία μας γίνεται μια οικογένεια και αγκαλιάζει όλους και όλα και ανακουφίζει τον πόνο, την στέρηση, την αδικία, την αμφιβολία και αποδεικνύει ότι βρίσκεται στην πρώτη γραμμή για να ελευθερώσει τον άνθρωπο από τα δεσμά της οδυνηρής αδικίας και τις πολυποίκιλες ανάγκες και στερήσεις των παιδιών μας, ο πόνος τους και η δυστυχία τους γίνονται τώρα ευφορία χαράς και ελπίδας, αφού είναι πεπεισμένοι τώρα ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία βρίσκεται στο πλευρό τους και είναι αρωγός και βοηθός, συμπαράστασης στις λύπες και στις ταλαιπωρίες των «ἐν ἀνάγκαις ὄντων». Με τον τρόπο αυτό τα παιδιά αυτά όσο κι αν στερούνται υλικών αγαθών γνωρίζουν και είναι πεπεισμένοι ότι έχουν συνοδοιπόρο και συμπαραστάτη τον ίδιο τον Χριστό, αφού Εκείνος είναι ο ιδρυτής και κυβερνήτης των πάντων μέσα στην Εκκλησία Του. Δεν υπάρχει περίπτωση να αισθανθούν μόνοι και ξένοι, αφού η Εκκλησία βρίσκεται δίπλα τους και μέσα τους. Αφού δίπλα από κάθε Δημοτικό ή Γυμνάσιο υπάρχει Ορθόδοξος Ιερός Ναός, που τους φιλοξενεί παράλληλα με τα ακαδημαϊκά τους καθήκοντα. Ακόμα η Εκκλησία μας αγωνίζεται να κάνει τα παιδιά αυτά να αισθάνονται ότι εδώ που μορφώνονται πρέπει να νοιώθουν ότι βρίσκονται στο σπίτι τους, ο χώρος αυτός είναι δικός τους και πίσω απ’ όλες τις προσπάθειες της εκκλησίας βρίσκεται ο ίδιος ο Χριστός, ο πατέρας που είναι ο συνοδοιπόρος ο φιλάδελφος και φιλόξενος.
Στην πορεία αυτή δοκιμάζουμε μεγάλο πόνο, όταν οι διευθυντές και οι καθηγητές των σχολείων μας ζητούν μια χάρη. «Τα παιδάκια αυτά πεινούν! Αν μπορούσατε να μας βοηθήσετε τουλάχιστον να μπορούμε να τους δώσουμε ένα απλό πιάτο φαγητού κάθε μέρα, θα αναπαύατε τις ψυχές τους, θα τους ενισχύατε ακόμη περισσότερο στον αγώνα της επιβίωσης τους!» Τι να κάνουμε; Πιστεύουμε, χάρη και στα θαύματα που βιώνουμε όλα αυτά τα χρόνια, στην παντοδυναμία και φιλευσπλαχνία του Θεού, γι’ αυτό και συνεχίζουμε.
O δρόμος που ακολουθούμε είναι μεν ανηφορικός, όμως επειδή βρισκόμαστε στην πρώτη γραμμή, η Εκκλησία μάς ανοίγει την αγκάλη της για να χωρέσει μέσα όλον αυτό τον αγγελικό κόσμο των μικρών παιδιών. Η αγκάλη αυτή της Εκκλησίας είναι πάντα ανοικτή και δεν πρόκειται να κλείσει ποτέ, για να μην στερέψει από αγάπη και στοργή για «κοπιώντας και πεφορτισμένους» τα παιδιά αυτά που τώρα αισθάνονται το θαύμα της ζωής χάρη στην αγάπη, τη φροντίδα και τη ζεστασιά που τους προσφέρει από την πόρτα της καρδιάς της η Εκκλησία μας. Γι’ αυτό, στο έργο του ευαγγελισμού των φυλών της Αφρικής χωρίς περιαυτολογίες ζητούμε ταπεινά τις ευχές και προσευχές σας για προαγωγή και στήριξη αυτού του έργου με όποιον τρόπο αισθάνεστε άνετα και καλύτερα ο καθένας (ένα επισιτιστικό πρόγραμμα, έναν ιερό ναό, ένα σχολείο, ένα ποδήλατο κ.λπ.).
Ακόμη προσπαθώ να μεταφέρω μέσα μου αυτά τα αισθήματα που μου δημιούργησε μια πρόσφατη επίσκεψη σε μια από τις πιο απομακρυσμένες και εγκαταλελειμμένες περιοχές, ξεχασμένες με όλη την σημασία της λέξης! Δημοτικό σχολείο με 700 μαθητές και μαθήτριες! Έτρεχαν να μας υποδεχθούν, αφού είδαν ένα αυτοκίνητο να μπαίνει στον χώρο τους… Μόλις άνοιξα την πόρτα και βγήκα έξω, άρχισαν να τρέχουν προς την αντίθετη πλευρά. Φοβήθηκαν, όταν αντίκρισαν το πρόσωπό μου και την μακριά γενειάδα μου. Πού να δουν λευκό σ’ αυτήν την περιοχή! Μόνο στα μυθιστορήματα και στις εικόνες τις διδακτικής ύλης μπορούν να φανταστούν πώς είναι ο λευκός και δη όπως παρουσιάζομαι με τα ράσα και τον σκούφο και τα γένεια!
Κι όμως μορφώνονται κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, έρχονται και φεύγουν καθημερινά με τα πόδια αρκετά χιλιόμετρα… Δεν παύουν να ζητούν επίμονα λίγο φαγητό! Αν είναι δυνατόν στον 21ο αιώνα τα παιδάκια αυτά να πεινούν και να μην μπορούν να μορφωθούν! Είναι αυτό που ο καθένας αναζητά στην ζωή του να πάρει εφόδια για να φτιάξει την ζωή του και την πορεία του!
✝ Ο Ναϊρόμπι Μακάριος
