Συνήθως ταξιδεύω σχεδόν καθημερινά από τη μια άκρη στην άλλη της επικράτειας της αχανούς Κένυας. Ας μην ξεχνάμε ότι η Κένυα έχει τόση έκταση και είναι ογδόντα φορές μεγαλύτερη από την Κύπρο. Την έχω με τη Χάρη του Θεού “αλωνίσει” με όλη τη σημασία της λέξης στα τελευταία τριάντα χρόνια της Επισκοπικής μου διακονίας εκτός από τα τρία που υπηρέτησα στην Μητρόπολη Ζιμπάμπουε.
Ταξιδεύω, λοιπόν, μέρα και νύκτα μέσα σε εναλασόμενες κλιματολογικές συνθήκες. Δεν παραπονέθηκα ποτέ μου για τις οποιεσδήποτε ανωμαλίες των δρόμων για να φθάσω στον τελικό μου προορισμό. Και εξηγούμαι. Αν ο δρόμος δηλαδή υπάρχει δεν είναι άσφαλτος, είναι χωματένιος με πέτρες και λακκούβες και αν ακόμα βρέξει στην ουσία δεν υπάρχει αφού γίνεται ορμητικός ποταμός. Είναι αδιανόητο να φαντασθεί κάποιος ένα τέτοιο σκηνικό που επαναλαμβάνεται συνεχώς αφού ξεκινούμε την πορεία μας με ηλιόλουστη μέρα και τελικά καταλήγουμε σε μια ατέλειωτη θάλασσα και πολλές φορές αναγκαζόμαστε να βγαίνουμε έξω από το αυτοκίνητο αφού δεν μπορεί να προχωρήσει και είναι προτιμότερο να φθάσουμε στον τελικό μας προορισμό με τα πόδια μας…
Έτσι λοιπόν κουρασμένος και ταλαιπωρημένος από το τελευταίο μου ταξείδι στη Δυτική Κένυα στάθμευσα ενδιάμεσα υποτίθεται για να ξεκουραστώ. Την άλλη μέρα λέω στον οδηγό μου. Δεν φεύγουμε ακόμα. Θέλω να επισκεφθώ μερικές ενορίες στις διάφορες περιοχές. Έτσι κι έγινε. Πρώτος σταθμός η ενορία της Αγίας Ειρήνης. Ο ιερέας και οι δύο δασκάλες τραγούδησαν και τους προσφέραμε μπισκοτάκια και το χάρηκαν αφού πρώτα μας τραγούδησαν με τις αθώες παιδικές και χαρισματικές τους φωνές.
Συνεχίσαμε στα ενδότερα. Οι δρόμοι ανύπαρκτοι, δεν έβρεξε φαίνεται εδώ και παντού σκόνη. Ενώ περνούσαμε έξω από την ενορία του Αποστόλου Παύλου, ο οδηγός μου πρόσεξε ότι η κύρια είσοδος ήταν ανοικτή. Επιστρέψαμε αμέσως και ω του θαύματος! Ο π.Τιμόθεος ο ιερέας δίδασκε τις γυναίκες. Τους χαιρέτισα και ρώτησα τι κάνουν καθημερινή συνηθισμένη μέρα δηλαδή όχι Κυριακή. Και ο πατήρ μού εξήγησε. Κάθε Τετάρτη βρίσκονται στην ενορία κι εκείνη τη μέρα τους έκανε μάθημα για το μυστήριο της Ιεράς εξομολόγησης! Μπράβο Πάτερ μου, τους είπα δυο λόγια και συνεχίσαμε! Τότε σκέφτηκα, δεν πήγαν οι κόποι μας χαμένοι. Να λοιπόν μια απρογραμμάτιστη επίσκεψη μάς διαβεβαίωσε ότι οι ιερείς μας εργάζονται και τις καθημερινές παρά τις μακρινές αποστάσεις. Αναπαυθήκαμε και ευχαριστήσαμε τον Θεό.
Συνεχίσαμε ακόμα στα ενδότερα. Πηγαίναμε προς την εκκλησία του Αγίου Κοσμά. Ενώ πλησιάζαμε ακούμε τον θόρυβο μιας μηχανής μοτοσυκλέτας. Κοιτάζουμε και τι βλέπουμε. Ο π.Αντώνιος, η πρεσβυτέρα του και το μικρό τους παιδί! Παραξενευτήκαμε. Πού πάτε, τι κάνετε εδώ τέτοια μέρα. Απάντησαν με μια φωνή. Ιεραποστολή!! Εξηγήστε μας για να καταλάβουμε. Κάθε Τετάρτη λοιπόν μαζευόμαστε όλες οι Ορθόδοξες γυναίκες της ενορίας μας σε διαφορετικό σπίτι και μιλούμε πάνω σ’ ένα εποικοδομητικό θέμα για την πνευματική μας ωφέλεια και ψυχική γαλήνη. Σήμερα είμαστε σ’ ένα απομακρυσμένο σπίτι βασικά του Προέδρου της ενορίας μας. Σας προσκαλούμε να μας ακολουθήσετε. Πράγματι ξεκινήσαμε, ο πατέρας μπροστά με την πρεσβυτέρα και το παιδάκι τους πάνω στο μηχανάκι κι εμείς από πίσω τους. Τι δρόμος, τι ανηφοριές, τι βουνά, τι δάση! Δεν ήταν εύκολη η διαδρομή μας. Τελικά όμως φθάσαμε και τι αντικρίσαμε. Τόσες γυναίκες με τα τύμπανα, τον χορό και το τραγούδι μάς υποδέχθηκαν στην αρχή στην αυλή και μετά μέσα στο μεγάλο καθιστικό τους. Τι χαρά, τι αγαλλίαση, τι ωραία έκπληξη και συνπροσευχή με τις αθώες αυτές ψυχές που τόσο αγαπούν και δοξολογούν τον Θεό κι ας ζουν σ’ αυτές τις πρωτόγονες συνθήκες. Το γεύμα και οι ομιλίες των γυναικών αυτών και του ιερέα και της πρεσβυτέρας θύμιζαν πρωτοχριστιανικές συνάξεις και γεύματα αγάπης.
Ο Κένυας Μακάριος
